Τέσσερεις μήνες μετά τις εκλογές έχει επιβεβαιωθεί πλήρως η εκτίμηση ότι η μεταβίβαση εξουσίας στη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ήταν μια καλά μελετημένη κίνηση του συστήματος ώστε μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή, με το πλεονέκτημα της οργανικής της σύνδεσης με την συναινετική πλειοψηφία του οργανωμένου εργατικού κινήματος και την πλήρη υποστήριξη των δεξιών κομμάτων να προχωρήσει σε μια νέα επίθεση σε όλα τα εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Αυτή η επίθεση συμβαδίζει με μια επικοινωνιακή πολιτική που μας δείχνει ότι η στήριξη των ιδεολογικών μηχανισμών του κεφαλαίου προς τη νέα κυβέρνηση είναι στρατηγική επιλογή.

Οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης, με την απειλή της συνολικής χρεοκοπίας, έχουν τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:

1. την πλήρη προσαρμογή τους στις επιδιώξεις και τις επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου και τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
2. την απόπειρα να λυθεί το πρόβλημα της γενικευμένης κοινωνικής απονομιμοποίησης του συστήματος εξουσίας
3. την απόπειρα μιας οριστικής λύσης των βασικών ζητημάτων της ταξικής πάλης (εργασιακές σχέσεις, μισθολογικό, ασφαλιστικό, φορολογία) προς όφελος του κεφαλαίου και των εργοδοτών, στη βάση μάλιστα λύσεων των οποίων η εφαρμογή έχει ξεκινήσει έως και 15-20 χρόνια νωρίτερα (κεφαλαιοποιητικό σύστημα ασφάλισης) που οι ταξικοί συσχετισμοί μέχρι σήμερα δεν επέτρεψαν να ολοκληρωθούν.

Στα πλαίσια αυτής της επίθεσης η κυβέρνηση:

• Δείχνει ιδιαίτερη βιασύνη για προώθηση ενός εκλογικού νόμου που θα στραγγαλίζει την δημοκρατία και θα λύνει το πρόβλημα της κοινωνικής απονομιμοποίησης του συστήματος εξουσίας.
• Υψώνει την σημαία του ανταγωνισμού δίπλα στην σημαία της Πράσινης Ανάπτυξης -που δεν είναι τίποτε άλλο από προσαρμογή στις αναδιαρθρώσεις του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού- προσπαθώντας να πείσει ότι οι διαχειριστικές πρακτικές της έχουν οραματικό χαρακτήρα.
• Δείχνει έτοιμη να συνεχίσει τις πολιτικές εκχώρησης και παράδοσης της δημόσιας γης και περιουσίας, στις διαθέσεις του μεγάλου, ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και των μεγαλοεργολάβων, συμπεριλαμβανόμενης δασικής και αγροτικής γης που θα αστικοποιηθεί ταχύτατα.
• Προωθεί εσπευσμένα, το Σχέδιο Καλλικράτης στους δήμους, τις Νομαρχίες και τις Περιφέρειες, ώστε να προσαρμοστεί η διοικητική δομή του κράτους στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η διοικητική αυτή μεταρρύθμιση, στο όνομα του ανταγωνισμού και της αποκέντρωσης, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ασφυξία τις τοπικές κοινωνίες με την αναγκαστική και απευθείας υποταγή στις πολιτικές της ΕΕ.
• Αφήνει αλώβητες τις τράπεζες να ληστεύουν με τα επιτόκια τους την εργαζόμενη κοινωνία.
• Το κυριότερο: καλλιεργώντας σε συνεργασία με τους γραφειοκράτες της ΕΕ κλίμα δημοσιονομικής χρεοκοπίας θέλει να δικαιολογήσει τη βίαιη προλεταριοποίηση των εργαζομένων αγροτών με τα μητρώα και την δραστική μείωση του εισοδήματος των και των εργατοϋπαλλήλων με πρωτοφανείς πραγματικές μειώσεις μισθών, με την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την διάλυση των δημόσιων δομών υγείας, παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας (με το πέρασμα των αρμοδιοτήτων τους στους δήμους),και οριστική θέσπιση του κεφαλαιοποιητικού συστήματος ασφάλισης τύπου Χιλής του Πινοσέτ, την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και την αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας.

Στη σημερινή συγκυρία εκτιμούμε ότι είναι επίκαιρη η άποψη που έχουμε από τη δημιουργία της πολιτικής μας κίνησης (Κομμουνιστική Ανανέωση), ότι η πάλη για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αλλά και για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής και της διεθνούς κοινωνίας, δεν μπορεί να είναι υπόθεση ενός μόνου κόμματος της Αριστεράς. Για να είναι αποτελεσματική αυτή η πάλη, ιδιαίτερα σήμερα, απαιτείται ένα ευρύτερο μπλοκ, ένα Μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, αντίθετου στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, οριοθετημένου με σαφήνεια από την κεντροαριστερά, τη διαχείριση του συστήματος και τον κυβερνητισμό, με στόχο το σοσιαλισμό.

Με αυτό το σκεπτικό, η Κομμουνιστική Ανανέωση, απευθύνει κάλεσμα συμμετοχής σε διάλογο προβληματισμού και ενεργούς συμμετοχής για την υλοποίηση των παρακάτω στόχων.

• Την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος
• Την ανασυγκρότηση της κατακερματισμένης εργατικής τάξης.
• Την ισχυροποίηση και αποτελεσματικότητα των αγώνων, για την απόκρουση των ασκούμενων πολιτικών, με την κοινή δράση στο μαζικό κίνημα, σε συγκεκριμένα κάθε φορά ζητήματα, που αναδεικνύονται στην συγκυρία.
• Τη δημιουργία μιας Αριστεράς με κατεύθυνση το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας με κομμουνιστική προοπτική.

Στην ουσία, σκοπός του διαλόγου δεν μπορεί να είναι άλλος παρά η διαλεκτική σύνδεση των άμεσων αιτημάτων, η πάλη δηλαδή ενάντια στην κυρίαρχη σήμερα νεοφιλελεύθερη πολιτική, με τον αγώνα για εξουσία. Για μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, που θα βασίζεται σε μια σειρά ριζοσπαστικών μέτρων, που θα εξασφαλίσουν τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Και εδώ βρίσκεται η λυδία λίθος μιας λογικής, που αντιλαμβάνεται τη σοσιαλιστική εξουσία σαν αποτέλεσμα μακράς συμπόρευσης ενός πλειοψηφικού μπλοκ, κοινωνικού και πολιτικού, και μέσα από διεργασίες που θα εμπεριέχουν από τη φάση της αντιπολίτευσης ακόμα, στοιχεία ενός μοντέλου ανταγωνιστικού στο καπιταλιστικό σύστημα.

Σήμερα, κατά την άποψη μας επιτακτική ανάγκη για το λαό είναι οι Ενωτικοί, οργανωμένοι, στοχευμένοι και ανυποχώρητοι, Αγώνες, που θα δώσουν διέξοδο στις λαϊκές μάζες. Η ενότητα των αγώνων, για να είναι προς όφελος των εργατικών και λαϊκών μαζών, θα πρέπει να συγκρούεται με την πολιτική που ταυτίζεται με τη διαχείριση και τη νομή της υπάρχουσας εξουσίας. Με τη πολιτική που κατοχυρώνεται ως ιδιωτική υπόθεση, ως υπόθεση ατομικού βολέματος και επαγγελματικής καταξίωσης, ως προνομιακός χώρος δικτύωσης με κάθε λογής συμφέροντα. Μέσα από την διαδικασία ανασυγκρότησης της, η εργατική τάξη ταυτόχρονα θα αγωνίζεται για να επαναφέρει στη συνείδηση της κοινωνίας, ότι η πολιτική είναι υπόθεση σύγκρουσης κοινωνικών τάξεων, υπόθεση μαζικής διεκδίκησης και ικανοποίησης άμεσων αιτημάτων, υπόθεση συνολικής αντιπαράθεσης κοινωνικών προγραμμάτων και ιδεολογιών. Για να μην υποκύψει το σύνολο της πραγματικής κοινωνίας μια για πάντα στο ιδεατό, εξωπραγματικό «άτομο», που είναι απομακρυσμένο από τις πιο άμεσες κοινωνικές και βιοποριστικές του ανάγκες και απαλλαγμένο από την ιστορική συνείδηση της ασυμφιλίωτα ταξικής, καπιταλιστικής κοινωνίας. Για να μην επικρατήσει ο εκφυλισμός της πολιτικής με τον ιδιώτη στην κοινωνία, την ιδιωτική πρωτοβουλία στην οικονομία, τον «ενεργό πολίτη» στην πολιτική. Για να μην μετατραπεί η ανθρώπινη κοινωνία, η πραγματική κοινωνία των τάξεων, η κοινωνία των ανυπέρβλητων ανταγωνισμών στη βάση των πιο ζωτικών αναγκών του ανθρώπου, σε ένα εικονικό συνονθύλευμα ιδιωτών, σε μια εικονική «κοινωνία των πολιτών», όπου η ιδιώτευση αποτελεί την υπέρτατη αξία και η «συμμετοχή στα κοινά» μια απλή προέκταση της προσωπικής ιδιοτέλειας.

Αυτή η ενότητα που επιδιώκουμε πρέπει φυσικά να συγκροτηθεί στη βάση συγκεκριμένου κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου, που θα αγωνισθεί για να διεκδικηθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας και θα περιέχει :

1. Την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με βάση τις ανάγκες του εργαζόμενου λαού και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
2. Την γενναία, σε επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης αύξηση μισθών -ημερομισθίων, την καθιέρωση αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής στην βάση εργατικού τιμαρίθμου.
3. Την κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης, προσωρινής και μερικής απασχόλησης στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και τη δραστική μείωση των ωρών εργασίας.
4. Τη στήριξη των ανέργων με επίδομα 80% του βασικού μισθού, για ολόκληρη την περίοδο της ανεργίας με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων.
5. Την καθολική κοινωνική ασφάλιση με την άμεση επιστροφή των χρεών του κράτους και των ιδιωτών, ιδίως των μεγάλων επιχειρήσεων, στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και την κατοχύρωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του.
6. Αγροτική πολιτική διασφάλισης του εισοδήματος αξιοπρεπούς διαβίωσης των εργαζομένων αγροτών, επάρκειας και ασφάλειας των αγροτικών προϊόντων και τροφίμων.
7. Την επιβολή φορολογίας στα επιχειρηματικά κέρδη, στις χρηματιστικές συναλλαγές και στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες.
8. Την αποκλειστικά δημόσια Παιδεία και Υγεία υψηλού επιπέδου. Το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας γης, περιουσίας και υπηρεσιών, την επαναδημοσιοποίηση όσων έχουν ιδιωτικοποιηθεί και των επιχειρήσεων και τομέων στρατηγικής σημασίας.
9. Την άμεση ψήφιση της απλής αναλογικής, ως πάγιου συστήματος για τις εθνικές, τις τοπικές και τις εργατικές εκλογές.
10. Την κατάργηση των τρομονόμων και όλων των νόμων που ψαλιδίζουν τα δημοκρατικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και περιορίζουν τη λαϊκή κυριαρχία.
11. Την επανεξέταση και κατάργηση όλων των συμφωνιών, διμερών – πολυμερών, στη βάση υπηρέτησης της ειρήνης και της δημοκρατίας, αλλά και των συμφερόντων των εργαζομένων, του λαού και της χώρας.
12. Το σταμάτημα της χρήσης της ελληνικής επικράτειας από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για στρατιωτικούς σκοπούς και επαναπροσδιορισμό του ρόλου των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας.

Στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος, καλούμε σε συστράτευση και συμμαχία, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες για το σχηματισμό ενός Μετώπου που θα εγγυηθεί την ανατροπή της φιλελεύθερης πολιτικής και τη θεμελίωση των αναγκαίων όρων και του ικανού πολιτικού πλαισίου που θα επιλύει τα άμεσα ζωτικής σημασίας προβλήματα των εργαζομένων και θα στοχεύει στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Το Μέτωπο Πολιτικών και Κοινωνικών Δυνάμεων είναι αναγκαίο για να προκύψει ένα μαζικό πολιτικό κίνημα, ενάντια στα διάφορα Προγράμματα Σταθεροποίησης, στις συνθήκες της Ε.Ε., στο κεφάλαιο και την ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Το Μέτωπο αυτό ενώ θα διαχωρίζεται με σαφήνεια από την κεντροαριστερά, τη διαχείριση του συστήματος και τον κυβερνητισμό, δεν θα αποκλείει μια κυβέρνηση στη βάση συγκεκριμένου Ριζοσπαστικού Προγράμματος. Αυτό το Ριζοσπαστικό Πρόγραμμα, θα συνδέει τα άμεσα αιτήματα, την πάλη δηλαδή ενάντια στον κυρίαρχο σήμερα νεοφιλελευθερισμό, με τον αγώνα για Εργατική Εξουσία, για τον Σοσιαλισμό. Θα ανατρέπει επιλογές, θα αλλάζει συσχετισμούς, θα προωθεί δόκιμες αλλαγές θα κατοχυρώνει τη λειτουργία θεσμών, θα δημιουργεί νέους στη βάση μιας αυτοδιαχειριστικής αντίληψης, θα αποδυναμώνει με σύνθετες παρεμβάσεις τα στηρίγματα των διευθυντικών τάξεων, αλλά και θα πραγματοποιεί επαναστατικά άλματα όταν η ιστορική συγκυρία το επιτάσσει.

Στην ουσία το ζήτημα της εξουσίας πρέπει να το προσεγγίζουμε με όρους μαζικού κινήματος, με όρους μιας αδιάκοπης επαναστατικής διαδικασίας, με μια επιθετική στρατηγική που θα εντάσσεται στο πλαίσιο μιας διαρκούς, καθολικής επανάστασης. Το ιστορικό πρόβλημα δεν είναι να ενώσουμε μηχανιστικά τα κόμματα και τις οργανώσεις που σήμερα υπάρχουν ή που πρόκειται αύριο να δημιουργηθούν και που αντιπροσωπεύουν διάφορους σταθμούς στην πορεία των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, αλλά να συσπειρώσουμε το κίνημα με στόχο την αλλαγή της κοινωνίας για μια δημοκρατικά οργανωμένη σοσιαλιστική κοινωνία. Χωρίς τα λάθη και τις στρεβλώσεις της προηγούμενης ιστορικής περιόδου.

Για την Κομμουνιστική Ανανέωση, οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θα συμφωνήσουν στις πολιτικές και οργανωτικές διαδικασίες συγκρότησης του Μετώπου θα διατηρούν την οργανωτική ιδιαιτερότητα καθώς και τις αντιλήψεις τους για τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία, σε μια συζήτηση που, έτσι κι αλλιώς, παραμένει ανοιχτή. Επειδή ωστόσο η συζήτηση αυτή έχει ήδη ξεκινήσει, θέλουμε να επισημάνουμε ότι, 20 χρόνια μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" οφείλουμε, όχι μόνο να επικαιροποιήσουμε αλλά και να ξανακάνουμε θελκτικό το σοσιαλιστικό όραμα, προβάλλοντας, πέρα από την κοινωνικοποίηση των μεγάλων μέσων παραγωγής και τον εργατικό έλεγχο, το ήθος και τον πολιτισμό των κομμουνιστών, ως αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική σήψη και την κοινωνική βαρβαρότητα. Προβάλλοντας την τεκμηριωμένη κατάθεση των απόψεων, τη δημοκρατική συζήτηση για την ώσμωσή τους, ως αντίπαλο δέος στις περιχαρακώσεις, τις ίντριγκες, τις αριθμητικές πλειοψηφίες και τα "βέτο". Αναζητώντας τη συμβολή όλων των τάσεων και ρευμάτων της κομμουνιστικής Αριστεράς, όλης της πλούσιας παράδοσης των κλασικών και νεότερων μαρξιστών, όλης της ιστορίας του εργατικού κινήματος και των άλλων κινημάτων, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, με τις νίκες και τις ήττες τους, που συνάδουν με το ύφος και τον πολιτικό πολιτισμό, που πρέπει να εκφράζει σταθερά η κομμουνιστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Με αυτά τα δεδομένα, θεωρούμε ότι ο δρόμος της ενότητας, του ξεπεράσματος αγκυλώσεων και μικροαστικών εγωισμών για την ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης και του εργατικού κινήματος στην κατεύθυνση που περιγράψαμε, είναι σήμερα αναγκαίος όσο ποτέ.

Το όραμα της απελευθερωτικής κομμουνιστικής κοινωνίας, οι αγώνες, το αίμα και οι ζωές των κομμουνιστών, είναι η κληρονομιά που μας ανήκει.