1. Ένα μήνα μετά τις εκλογές και τα πρώτα δείγματα της νέας κυβέρνησης είναι ιδιαίτερα αρνητικά για τους εργαζόμενους. Η κωλυσιεργία στην λειτουργία του κρατικού μηχανισμού συμβαδίζει με μια επικοινωνιακή πολιτική που μας δείχνει ότι η στήριξη των ιδεολογικών μηχανισμών του κεφαλαίου προς τη νέα κυβέρνηση είναι στρατηγική επιλογή. Πρώτο δείγμα γραφής η προσπάθεια εκδίωξης χωρίς αποζημίωση δεκάδων χιλιάδων εργαζόμενων στο Δημόσιο με stage. Η στήριξη των ηλεκτρονικών ΜΜΕ προς την επιλογή αυτή ήταν χαρακτηριστική παρά το γεγονός ότι όλοι δέχονταν πως οι εργαζόμενοι αυτοί υπηρετούσαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε οργανικές θέσεις με ταπεινωτικά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Για εμάς είναι σαφές ότι αυτοί οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρωθούν αναδρομικά με βάση τις συλλογικές συμβάσεις για όλο το διάστημα εργασίας τους, με αναδρομική κάλυψη και των ασφαλιστικών τους εισφορών. Η προσπάθεια εκφοβισμού των εργαζόμενων αυτών από τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης δείχνει το πώς αντιλαμβάνεται τα εργασιακά δικαιώματα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Στην ίδια κατεύθυνση είναι και το ουσιαστικό πάγωμα των μισθών και η πρόθεση να προωθηθούν αλλαγές στο ασφαλιστικό, στη φορολογία, στις εργασιακές σχέσεις, στο σύστημα υγείας, στην παιδεία, στον δρόμο που χάραξε η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ. Ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο δρόμο.
2. Η κυβέρνηση ακόμη δείχνει ιδιαίτερη βιασύνη για προώθηση ενός εκλογικού νόμου που θα στραγγαλίζει την δημοκρατία και θα λύνει το πρόβλημα της κοινωνικής απονομιμοποίησης του συστήματος εξουσίας μέσω της γιγάντωσης κάθε είδους πελατειακών δικτύων. Το σύστημα που έχει «διαρρεύσει» στα ΜΜΕ συνδυάζει τις χειρότερες προβλέψεις του ισχύοντος εκλογικού νόμου με τις χειρότερες- σκληρού πλειοψηφικού τύπου- πλευρές του γερμανικού εκλογικού μοντέλου. Ο αντιδημοκρατικός αυτός νόμος συνδυάζεται με την ταχύτατη προώθηση του Καποδίστρια 2 στους δήμους, τις Νομαρχίες και τις Περιφέρειες, ώστε να προσαρμοστεί η διοικητική δομή του κράτους στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η διοικητική αυτή μεταρρύθμιση, στο όνομα του ανταγωνισμού και της αποκέντρωσης, θα εφαρμοστεί από την 1-1-2011 (με εκλογές για τους δήμους και τα αιρετά περιφερειακά συμβούλια και περιφερειάρχες τον Νοέμβρη του 2010) και θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ασφυξία τις τοπικές κοινωνίες από την αναγκαστική και απευθείας υποταγή στις πολιτικές της ΕΕ. Οι αντιφάσεις που περικλείονται στο συνδυασμό μιας αποκεντρωμένης διοικητικής δομής, μιας κεντρικής εθνικής διοίκησης που έχει παραδοσιακά συγκεντρωτική (και στην ουσία της αντιδημοκρατική) αντίληψη και παράδοση και μιας ευρωπαϊκής υπερδομής που με τη συμφωνία της Λισαβόνας έχει χαρακτήρα υπερκυβέρνησης είναι εκρηκτικές. Το σφιχτό χρονοδιάγραμμα των αλλαγών θα οδηγήσει πιθανότατα σε ένα σχήμα που τον πλήρη έλεγχο και σχεδιασμό των εφαρμοζόμενων πολιτικών θα έχουν τα κάθε μεγέθους επιχειρηματικά συμφέροντα σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο. Αυτό θα αποτελέσει και την ολοκλήρωση μιας πορείας ολοκληρωτικής παράδοσης του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό, πορείας που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και έχει οδηγήσει την εργαζόμενη κοινωνία σε οικονομική, κοινωνική και πολιτική απόγνωση καθώς ο σχεδιασμός του Κεφαλαίου γίνεται σχεδόν αυτούσιος επίσημη κυβερνητική πολιτική. Η επιτυχία του κεφαλαίου είναι ότι το κράτος, από πεδίο που εκφράζεται – έστω μερικά ή στρεβλωμένα- η ταξική πάλη, γίνεται ένα πεδίο πλήρους κυριαρχίας του κεφαλαίου. Για αυτό το λόγο, το ζήτημα του εκλογικού νόμου, της διοικητικής διάρθρωσης του κράτους και του τρόπου νομιμοποίησης των εξουσιαστικών κρατικών θεσμών στα διάφορα χωρικά επίπεδα δεν είναι ένα τεχνικό ζήτημα αλλά ουσιαστικό ζήτημα δημοκρατίας. Για την Κομμουνιστική Ανανέωση πρέπει να αναδειχθεί και σαν βασικό ζήτημα πάλης από την πολιτική αριστερά, το ταξικό εργατικό κίνημα αλλά και το σύνολο της κοινωνίας στο αμέσως επόμενο διάστημα.
3. Ακόμη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χαϊδεύει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας με μια αποκρουστική επίδειξη αυταρχισμού και καταστολής. Οι αθρόες και απόλυτα αντισυνταγματικές «προσαγωγές υπόπτων» προς εκφοβισμό, η επίδειξη πυγμής, αλλά (στο επίπεδο της αντιδημοκρατικής σύμπλευσης και της δικαστικής εξουσίας) και οι συνεχείς καταδίκες για δήθεν αντίσταση κατά της αρχής συνοδεύτηκαν νωρίς- νωρίς με το χτύπημα απεργών από τα ΜΑΤ. Αυτό δείχνει και τις προθέσεις της κυβέρνησης στην μελλοντική αντιμετώπιση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
4. Στο διακηρυκτικό επίπεδο, η κυβέρνηση υψώνει την σημαία του ανταγωνισμού δίπλα στην θολή σημαία της Πράσινης Ανάπτυξης προσπαθώντας να πείσει ότι οι διαχειριστικές πρακτικές της έχουν οραματικό χαρακτήρα. Στην ουσία, η Πράσινη Ανάπτυξη όχι μόνο δεν αμφισβητεί την κυριαρχία του σύγχρονου καπιταλισμού αλλά αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων απέναντι στη διαρκή κρίση του συστήματος. Τελικά, αφήνει αλώβητο το χρηματιστικό κεφάλαιο και τις τράπεζες να ληστεύουν την εργαζόμενη κοινωνία. Τη στιγμή που υπάρχει τεράστιο δημόσιο χρέος και οικονομική ασφυξία τόσο των εργαζόμενων όσο και των μικρομεσαίων επαγγελματιών, οι τράπεζες δεν θίγονται στο παραμικρό. Ούτε καν επιστρέφουν τα 12 δις Ευρώ που έχουν πάρει για βοήθεια, τη στιγμή που η κυβέρνηση δηλώνει ότι αναζητά 2,5 δις για να κάνει κοινωνική πολιτική διαχείρισης της φτώχειας. Τόσο υποταγμένη είναι η κυβέρνηση, αλλά και ο δικομματισμός συνολικά, στο κεφάλαιο και τους σχεδιασμούς του. Στο ίδιο πλαίσιο είναι έτοιμη να συνεχίσει τις πολιτικές παράδοσης ελεύθερων δημόσιων χώρων στις διαθέσεις των μεγαλοεργολάβων. Η παραλιακή ζώνη της Αττικής φαίνεται πως είναι ο πρώτος στόχος.
5. Η απειλή διάλυσης της ΝΔ μετά τις εκλογές στις 04-10-2009 και την συντριπτική αποδοκιμασία της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης της, η καθυστέρηση στην εκλογή νέου αρχηγού και οι διαλυτικές τάσεις που άρχισαν ήδη να εμφανίζονται και στο άλλο δεξιό κόμμα, τον ΛΑΟΣ, δείχνει και την μεταβατική περίοδο που περνά ο συντηρητικός πολιτικός χώρος στην Ελλάδα στην κατεύθυνση της προσαρμογής του στα νέα δεδομένα που προσπαθεί να επιβάλλει το κυρίαρχο σύστημα για τα αστικά κόμματα. Τα δεδομένα αυτά είναι, η απονέκρωση των εσωτερικών διαδικασιών διαλόγου μέσα στα κόμματα, η απόλυτη κυριαρχία των διαδικασιών συναλλαγής και η εκλογή αρχηγών από φίλους και μέλη- μια διαδικασία που ακυρώνει τον πολιτικό διάλογο και δίνει στον εκλεγέντα αρχηγό απεριόριστες εξουσίες. Αυτό το σχέδιο, φάνηκε να ολοκληρώνεται στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ με την άνοδο του στην εξουσία, στραπατσαρίστηκε όμως αμέσως με τα αποτελέσματα για την εκλογή του γραμματέα του. Κι αυτό γιατί τα κόμματα αποτελούν ζωντανούς οργανισμούς στους οποίους ο διάλογος δεν μπορεί να σταματήσει με διοικητικά μέτρα και οι διαφορετικές απόψεις να ακυρωθούν με διαγραφές.
6. Η αριστερά απέτυχε καθώς σε συνθήκες κοινωνικής απαξίωσης των κομμάτων εξουσίας που εκφράστηκε και με την σημαντική αύξηση της αποχής που οδήγησε στην άνετη κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, δεν μπόρεσε ούτε καν να πετύχει το στόχο της να αποτρέψει την αυτοδυναμία. Πέρα από αυτό, η κακή εκλογική επίδοση των κομμάτων της αριστεράς είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθούν την τελευταία δεκαετία. Στην ουσία και τα δυο κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς αδυνατούν απόλυτα και να αποκαλύψουν στο πραγματικό τους μέγεθος τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επιβάλλεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις στην Ελλάδα και στην ΕΕ αλλά κυρίως να προτείνουν μια επεξεργασμένη και ρεαλιστική πολιτική πρόταση που θα εκφράσει τα εργατικά και λαϊκά αιτήματα, μια πρόταση που θα συνδιαμορφωθεί μαζί με τους εργαζόμενους μέσα από μια διαρκή, ανοιχτή, δημοκρατική διαδικασία. Κι αυτό γιατί δεν επιδιώκουν την δημοκρατική κοινωνικοπολιτική ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν το συνδικαλιστικό κίνημα και ο περιορισμός της αυτονομίας του είναι χαρακτηριστικός. Επηρεασμένα από την λογική της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν ενδιαφέρονται για την προώθηση εργατικών και λαϊκών αιτημάτων αλλά για την ανάδειξη της δικής τους πολιτικής και εκλογικής επιβίωσης ως πρώτιστο μέλημα της αριστεράς και του λαού.

Για την Κομμουνιστική Ανανέωση βασική αναγκαιότητα και κριτήριο προσανατολισμού μιας αριστερής δύναμης, ιδιαίτερα σήμερα είναι :

Πρώτο, η άμεση πρακτική συμβολή της στην δημοκρατική κοινωνικοπολιτική οργάνωση και ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης .

Δεύτερο, ο ρόλος της στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος ως κυρίαρχου πολιτικού υποκειμένου με απόλυτο σεβασμό στην αυτονομία του.

Τρίτο, η σχέση της με την ανάδειξη των πιο άμεσων ζωτικών αιτημάτων της εργατικής τάξης σε πρωτεύον πεδίο αναφοράς της πολιτικής γενικά και η σύνδεση τους με την σοσιαλιστική- κομμουνιστική προοπτική του ελληνικής κοινωνίας.

Όσο είναι φανερό ότι οι αναγκαιότητες είναι επιτακτικές, άλλο τόσο είναι φανερό ότι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούν να τις ικανοποιήσουν με αποτέλεσμα και την εκλογική τους αποδυνάμωση.

7. Η Κομμουνιστική Ανανέωση υπηρετώντας την προοπτική του Μετώπου που συγκροτείται στη βάση συμφωνίας σε ένα πολιτικό πλαίσιο, συνεργάστηκε με το ΚΚΕ, το ΔΗΚΚΙ και την Π.Α.Π. στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2006 στη βάση πολιτικής συμφωνίας και κοινής αντίληψης, συγκεκριμένα στα ζητήματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η κεντρική πολιτική αυτή συμφωνία (πάντα σε ζητήματα αυτοδιοικητικά) αναιρέθηκε μονομερώς από το ΚΚΕ αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές του καλοκαιριού του 2009, όπως μας γνωστοποιήθηκε προφορικά από στέλεχος της ΚΟΑ του ΚΚΕ. Η επιστολή για το συγκεκριμένο ζητημα που στείλαμε στο Πολιτικό Γραφείο και την ΚΕ του ΚΚΕ δεν έτυχε απάντησης κάτι που επιβεβαιώνει μια νέα πρακτική του ΚΚΕ στις σχέσεις του με τους συμμάχους του. Πρακτική που ακυρώνει κάθε έννοια αξιοπρεπούς συνεργασίας. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η ΠΕ της Κομμουνιστικής Ανανέωσης αποφάσισε την αποχώρηση όλων των μελών της οργάνωσης από όλα τα μετωπικά σχήματα στην Αυτοδιοίκηση α΄και β΄ βαθμού, υπογραμμίζοντας ότι οι πολιτικές συμφωνίες λύνονται μόνο κατόπιν συζήτησης στο ίδιο επίπεδο που γίνονται.
8. Έχουμε παρατηρήσει ότι, πέρα από τις γνωστές τακτικές αποκλεισμού και δυσφήμησης από τα ΜΜΕ των εργατικών ταξικών απόψεων, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του επιδιώκουν:

• Τη μετατροπή των εργατικών συνδικάτων σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις υποταγμένες στη λογική του κοινωνικού εταιρισμού.

• Την αναδιάταξη των εκτός δικομματισμού πολιτικών δυνάμεων στην κατεύθυνση της αποκομμουνιστικοποίησης τους.
• Την μετατροπή των φιλοεργατικών πολιτικών δυνάμεων κυρίως σε εκλογικούς μηχανισμούς, με βασικό χαρακτηριστικό τους την ενασχόληση με τις διάφορες αστικές εκλογές και την εμπλοκή τους στις γραφειοκρατικές διαδικασίες του τοπικού ή κεντρικού κράτους όπου (με τη βοήθεια των αντιδημοκρατικών εκλογικών συστημάτων) αποτελούν μικρή μειοψηφία.

9. Με βάση τα παραπάνω, η Κομμουνιστική Ανανέωση εκτιμά ότι πρώτιστο καθήκον της κομμουνιστικής αριστεράς είναι η κοινωνικοπολιτική ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι απαραίτητη η στενότερη συνεργασία των δυνάμεων που έχουν κομμουνιστική αναφορά στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης και της ανασύνθεσης της κομμουνιστικής αριστεράς. Αυτή η διαδικασία πρέπει να έχει σαν εκκίνηση τόσο τις κοινές επιστημονικές επεξεργασίες για τη σημερινή φάση του καπιταλισμού και τις προοπτικές υπέρβασης του όσο και την κοινή δράση στα μεγάλα ζητήματα ώστε να οσμωθούν οι διαφορετικές απόψεις στην κατεύθυνση της ιδεολογικής και πολιτικής ενότητας των κομμουνιστών. Μια τέτοια διαδικασία, που δεν θα καθορίζεται από κάποια ηγεσία και όλες της οι αποφάσεις και επεξεργασίες θα είναι ανοιχτές σε δημόσια συζήτηση, θα οδηγήσει σε κοινές επεξεργασίες σε ιδεολογικά- κοινωνικά- οικονομικά και πολιτικά ζητήματα που θα βοηθήσουν στην ανασυγκρότηση της τάξης.
10. Αυτή η διαδικασία δεν είναι ανταγωνιστική, ίσα-ίσα είναι υποβοηθητική της ποιοτικής και ποσοτικής ανέλιξης του μετώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το εκλογικό αποτέλεσμα, με δεδομένη τη συνολική πτώση των λοιπών δυνάμεων της αριστεράς, ήταν θετικό για το Μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ένα κομμάτι ανένταχτων της αριστεράς επιβράβευσε κυρίως τη λογική της ενότητας του χώρου και λιγότερο τα συνθήματα ή το πρόγραμμα της. Θέλουμε πάντως να παρατηρήσουμε ότι η λογική της ψήφου αντιπροσώπευσης δεν πρέπει να επικρατήσει στο Μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η πολιτική εμβάθυνση και η διεύρυνση του Μετώπου, η κατάληξη του οργανωτικού πλαισίου, η συνεννόηση και κοινή δράση των συνιστωσών του Μετώπου σε όλα τα πεδία είναι από τις βασικές προτεραιότητες της επόμενης περιόδου. Η ενδυνάμωση των πολιτικών δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχουν κομμουνιστική αναφορά θα βοηθήσει στην ωρίμανση της και στην εκπόνηση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος που θα δώσει νέες προοπτικές στην κοινωνική απελευθέρωση και στην σύνδεση των άμεσων ζωτικών αιτημάτων της εργατικής τάξης με την σοσιαλιστική- κομμουνιστική προοπτική του ελληνικής κοινωνίας.
11. Στο αμέσως επόμενο διάστημα, παραμένοντας ενεργή στα αγωνιστικά μέτωπα του ασφαλιστικού, των εργασιακών σχέσεων, της παιδείας, σε όλους τους εργατικούς αγώνες, η Κομμουνιστική Ανανέωση θα πάρει πρωτοβουλίες στις εξής κατευθύνσεις:

• Στην δημιουργία ενός όσο το δυνατόν πλατύτερου μετώπου για την καθιέρωση της απλής αναλογικής, απαντώντας με θετικό τρόπο στα αντιδημοκρατικά σχέδια της κυβέρνησης για αλλαγή του εκλογικού νόμου.

• Στην στενότερη συνεργασία των δυνάμεων που έχουν κομμουνιστική αναφορά στην κατεύθυνση μιας δομημένης πρωτοβουλίας ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης της κομμουνιστικής αριστεράς.
• Στην ενεργή συμμετοχή σε όλες (τοπικές και κεντρικές) τις διαδικασίες του Μετώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βοηθώντας στην ανάπτυξη και ωρίμανση του Μετώπου.
• Την συμμετοχή της σε πρωτοβουλίες που υπάρχουν ή θα δημιουργηθούν, τοπικές και συνολικές στο πεδίο της προστασίας των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, εκτιμώντας ότι γίνεται εντατική προσπάθεια να περιοριστούν ακόμη περισσότερο τα δικαιώματα αυτά- ουσιαστικά η λαϊκή κυριαρχία ως θεμέλιο της δημοκρατίας- στο άμεσο μέλλον, από την κυβέρνηση, την ΕΕ και τους ευρωατλαντικούς πολεμικούς θεσμούς.
• Στην συμμετοχή στην συζήτηση που γίνεται σε διάφορες πρωτοβουλίες για τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα. Οι εξελίξεις στα διάφορα κράτη- προτεκτοράτα των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή των Βαλκανίων, και η απόπειρα μετατροπής της Κύπρου σε ένα ακόμη προτεκτοράτο μέσα από ένα νέο σχέδιο Ανάν, μας ανησυχεί ιδιαίτερα καθώς δυσχεραίνει τον αγώνα της εργατικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή. Η συμμετοχή μας έχει σαν κριτήριο και την αποτροπή της επικράτησης εθνικιστικών τάσεων σε τέτοιες πρωτοβουλίες, τάσεων που αποτελούν σήμερα τον καλύτερο σύμμαχο του ιμπεριαλισμού.

Οι προκλήσεις είναι πολλές και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε.